“GERİ DÖNÜŞÜM”

“GERİ DÖNÜŞÜM”

            Hepimize, bütün dünyaya yaşatılanları yaşıyor görüyorsunuz. Bunların gerekçeleri, nedenleri, onları insanlara yaşanlar konusunda yeterince konuşuluyor, yazılıyor, söyleşiliyor.

            İletişim ağındaki haberleşme yollarından yüzdefterinde son günlerde iki resim dikkatimi çekti; birinde, bizim yürütmenin başının bıyığı kesiliyor, sırtına Nazi kılığı geçirilip öyle sunuluyor- sanki çektiklerimizin hepsinin yaratıcı, dolayısıyla sorumlusu o’ymuş gibi; oysa dünyaya 2. Savaşı yaşatan onbaşı da para analarıyla babalarının, bankacıların, petrolcülerin, silah üretici ve satıcıların maşasıydı; nitekim bodrumun birinde canına kıydığında onunla şaraplar içen  kodamanların hiçbiri yoktu yanında.

            İkinci resim, dünyada adı en çok konuşulan insanlardan biri, Amerikalı bir zengin; onun da aklınıza gelen her alanda parası var. Diyor ki yamru yumru suratıyla: 19. Yüzyıl’ın başında Anadolu topraklarıyla ilgili bir tasarı kurmuştuk; sarı saçlı mavi gözlü bir Türk çıktı, oyunu bozdu, iş yarım kaldı; şimdi kaldığımız yerden sürdürüyoruz.

            Evet, gerine gerine, insan haklarına, hayvan haklarına, ileri ya da geri demokrasiye hiç aldırmadan söylüyor bunları; ama bizim bütün kanallar, bütün gazeteler, bütün uzmanlar(?) sabahtan akşama başka masallar anlatıyor hem halkıma, hem dünyaya.

            Neyse, dedim ya, bütün bunlar yeterince konuşuluyor; onun için ben size şiir okumaya karar verdim bugün; şiirleri, ülkemin en duyarlı, en dürüst ozanlarının birinden, Zeynep Uzunbay’ın, Yasakmeyve yayınlarınca basılmış “Geri Dönüşüm” adlı kitabından seçtim.

Geri Dönüşüm

                                               kırlangıç uçurtması kaçtı

                                               kopan ipliğini parmağıma dola

                                               rüzgâr soğudu madem

                                               üfür fısılda mırıldan

                                               gel biraz evlenelim

                                               iyi kötü yol açarız kalabalıkta

                                               tökezlesen tutarım

                                               başım dönse yaslanırım omzuna

                                               yuttuğum sözcükler böyle zayıflattı beni

                                               uzaklarda bir rüyâ seçemiyorum

                                               yıllarından ayrılıp duruyor dünya

                                               ufuk yalan, ütopyaya gidelim

                                               düz taşa adımı yaz, senin bulduğun…

                                               ben de “Hiçbir şey ummuyorum,

                                               hiçbir şeyden korkmuyorum,

                                               özgürüm” yazarım düz taşına

                                               başımıza dikip güleriz

                                               biriktirdiğimiz onca camgöbeği, kızıl, mor…

                                               kim bilir şimdi kimin ellerinde

                                               korkma, nefes almayı unuttuk

                                               suyumuzun ayı göğe düştü

                                               çakıl taşlarımız saçıldı geceye

                                               pırıl pırıl geri dönelim.

Sözümüz

                                               her şey bize benziyor

                                               suyunu birbirine veren

                                               ki fıstık çamıyız, dinle

                                               rüzgâr ne dese doğru

                                                           Biraz paranoyak bir fıstığım ben

                                                           hiç yoktan iniltiler oyar dibimi

                                               söz, yavrumuz

                                               açar gagasını göğe

                                               bulut mu? ay mı? bir akşamüstü

                                               lila deniz damlattık ağzına

                                                                       Dümdüz, solgun bir özlem

                                                                       derken direk, tekne

                                               sevmenin neler olduğunu biliyor;

                                               canımın altındaki huyu, bizim oraları

                                               gözleri velfecri okuyan horozu

                                               hepsini! hepsini!

                                                                       Susuyor dobra dobra, oof

                                                                       adsız kal, sensiz kal e mi!

                                               diyor ki, gitsin

                                               düşsün, dirensin, bulsun

                                               kendi bilsin sözümüz olduğunu

                                                                       Sözümüz bizi unutma!

            İnsanı da, her türlü sanatını, yaratısını da yeryüzünden silmeye yemin etmiş bu korkunç vebaya inat çekelim şiir kılıcımızı! Belki vebalıları bile kurtarırız!

                                                                       Güncel Mersin, 22 Mayıs 2013