METİN ELOĞLU

METİN ELOĞLU

            Sık sık yinelerim, biliyorsunuzdur, bence öğrenebileceğimiz bütün öbür sanatlar sonunda hepsinin toplamı olan YAŞAMA SANATI’na ulaşmamızı sağlar.

            Üstünyetenekli dediğimiz insan kardeşlerimiz bu ustalığı doğarken gözelerinde getirirler; onların en benzersizlerinden biri olan Mustafa Kemâl; Çanakkale’de gündüzleri kurnaz, boyunsuz sömürgeci uşağı Churcill’in  üstümüze saldığı gariban Anzaklar ile vuruştuktan sonra, geceleri çadırında, kandil ışığında, roman okurmuş “ruhu sertleşmesin” diye; biz de gittikçe kana bulandırılan dünyamızda kendimizi zombileşmekten korumak üzere gelin Metin Eloğlu’nda birkaç şiiri yeniden okuyalım.

            İlk şiirini ilk kitabından seçtim:

DÜDÜKLÜ TENCERE

                                   Pazarları daha gündüzden,

                                   Aşçıbaşı, aklını başına devşir;

                                    Börekler kızaracak nar gibi;

                                   Kıymalı, ıspanaklı, peynirli…

                                   Sonbahar, yağmuru oluklarda,

                                   Çüşbalığı haşlanacak!

                                   Mesela zamkinülzarefe yemeğinin

                                   Akşama yetişmesi lâzım, başın darda.

                                   Al eline şu nesneyi,

                                   Dibini bir güzel yağla,

                                   Sovanını da doğra, düt! Desin;

                                   Bir  tutam tuz, bir tutam kimyon;

                                   Şıpın işi pişiverir.

                                   Baksanıza göbek atıyor,

                                   Beylere selam, hanımlara selam!

                                   Çengi misin be gâvur icadı,

                                   Düdüklü tencere misin?

DEDİKODU

                                    Kadın şimdi birisini bekliyor

                                   Zannederim para babası

                                   Bu bekârlık çekilmez doğrusu

                                   Herifçioğlunun kanına girmek gerekiyor

                                   Yan oda sandık odası

                                   Soyunmuş dökünmüş anakuzusu

                                   Çamaşırı kirli de onu değişiyor

                                   Gıdı gıdı hanımısı.

                                   Dolapta üç beş kuruş parası

                                   Aferin sana ölü Ahmet karısı

                                   Belli mi bu hayatın ötesi

                                   Bak millet yaşıyor

                                   Komşunun kırk odalı hanesi

                                   Herif eşek yükü erzak taşıyor

                                   Hanımın hizmetçisi küçükbeyin dadısı

                                   Tüyleri yoluk bobi çilhoroz pisipisi

                                   Bir lokmaya el pençe divan hepsi

                                   Aklına esen sövüp sayıyor.

                                  

                                   Bu sokak Üsküdar’ın neresi

                                   İnsan dedikoduyu alışıyor.

            “Yumuşak G”’deki şiirlerinin her birini bir dostuna adamıştı; bunlardan Edip Cansever’’e  adadığını en başa koymuş:

A

Şu yabanıl hergeleler var ya;

- hergele, yabanıl at anlamındadır zaten-

Diyeceğim, dündüyse bir güzelim taya bindim;

Ne koşum, re gem, dizgin, yular, üzengi, eyer de ne?

Hergele koşuntusunun kıtlığına kıran mı girdi; afallamaktır

            işim.

At nemize? diyeceksiniz;

At-mat değil ki söz konusu ettiğim, çağ şimdilerinde;

İnsanoğlu basbayağ.

Yumuşak G’yi – uyakça ola- ilk Dıranas değerlendirmişti;

O çoğumuzun pek sevdiği yapayalnız şiirinde.

            Bir ara yakın yaşama talihine ermiştik, yazık ki yavaş yavaş hastalandığı dönemde; o günlerde şiirlerinden birini de bana ayırmış, öfkesi soylu dostumuz.

D

Kunt, arı/duru,berk

Kırlangıç ibiğinde rüzgâr izi

Tek, ağırca, dik

Kini bomboş

Us közü, yürek tınazı, hız

Diş diş, yoğun

Pençe kök gibisine

İrikıyım, çağ dirisi

Kıldan ince/kılıçtan keskin

Gez-göz-arpacık

Kıvılcımlar kördüğümü ve tetik

Tan tipisi

Ak kan

Çil çil, ilkyazlar gümeci, kuşul

Koçanımsı da, dikenliçiti andıran

Okkalı, silme onur, kundak kokusu,

Dikkafalı bir keçiyolunda

Da.

Öbür adı şiir gövdesi.

            Bir şiir de “Rüzgâr Ekmek”ten okuyalım.

TA/Tİ

                                               Dostlarım değil, dostları hayın.

                                               Felekçe bir denizden

                                               Karşı tınaza vardık

                                               Kum gibiydi gök

                                               Sesi genizden.

                                               Ağaçlara tırmanalım

                                               Öylesine bir tasa var

                                               Yumurtlamasa n’olur

                                               Karıncalanıyor elim

                                               Komşu muyduk nedense

                                               Şişede sülük yoktu

                                               İstanbul’u kim ekti

                                               Yağmurlar hünsa

                                               Sonra çivilendi topaç

                                               Sevişmeyi severiz ya

                                               Haşim’le Nâzım’ı..aa

                                               Şiir de güç, çağ da güç.

                                               Anlamla oynamayın.

            Aman Metincim,  dediğine bak! Şimdi biz anlamla da, yaşamla da korkusuzca oynuyor, her şeyi alt üst ediyoruz, nasılsa ölümsüzlük bizi bekliyor.

                                                                                  Güncel Mersin, Edebiyat Galeris,2 Temmuz 2013.